مدرسه علمیه فاطمیه س سرابله

حضرت  استادغفاری (حفظه‌الله) :

اگر انسان بخواهد به مقام توجّه و مقام معنوی امام و مقام نورانی امامت و ولایت کلیّه‌ی الهی ایشان برسد، لازمه‌‏اش این است که بعد از برگشتن #تمرین کند، اعضا و جوارح و حتّی جوانح که قلب و روحش است متوجّه حضرت شود؛ یعنی بوی حضرت سیدالشهدا(ع) را بدهد.

 وقتی برگشتیم اگر همان آش و همان کاسه‌ی قبل باشد و همان کارهایی که قبلاً می‌‏کردیم را ادامه دهیم، بهتر است انسان همین‌جا در زیارت بمیرد تا حدّاقل به بهشت برود! چون برگشتیم و خرابکاری کردیم، دوباره از اوّل شروع می‏‌شود و بیچاره می‌‏شویم! انسان این همه زحمت و این همه مشقّت را تحمّل کند و بخشوده شود، بعد که برگشت، چشمانش همان چشمان قبلی باشد، هرجا را که خواست نگاه کند، گوشش همان گوش قبلی باشد. این یعنی معاذالله هم خودش را مسخره کرده و هم زیارت کردن را‼

 ما باید از خود حضرات بخواهیم کمک‌مان کنند تا وقتی برگشتیم در تمامی فعل و انفعالات بوی اهل‌‏بیت(ع) را بدهیم، و الّا مثل این است که هیچ زیارتی نیامده‏‌ایم!! البتّه ثواب زیارت را دارد؛ همان‌طور که در واجبات، اسقاط تکلیف هست؛ نماز خوانده و روزه گرفته امّا فقط تکلیفش را ادا کرده؛ امّا آیا این روزه و نماز او را به مرحله‌‏ای از مراحل معنوی وارد کرده؟ به ملکوت افعال عبادی و اذکار وارد کرده؟ یقیناً نکرده است!