مدرسه علمیه فاطمیه س سرابله

آیت الله حق شناس نسبت به غیبت سخت حساس بود 

در ایام جوانی در مجلسی از کسی غیبت می شود و جناب حق شناس امکان دفاع از آن شخص غیبت شونده را پیدا نمیکند ناگزیر شدند که از غیبت شده، حلالیت بطلبند.

به نزد او می روند. اما او حاضر نمی شود که حلال کند.

جناب حق شناس فرموند: « من به گریه افتادم و حاضر بودم که دست و پای او را ببوسم تا اینکه مرا حلال کند اما وقتی او اینقدر اصرار و تواضع مرا دید، از من گذشت کرد.»

منبع: چهل عارف وارسته، جابر رضوانی، ج1، ص 440