مدرسه علمیه فاطمیه س سرابله

خواب دیدم مرده ام ،خواب دیدم ،خسته وافسرده ام

روی من خروارها از خاک بود .وای قبر من چه وحشتناک بود

بالش زیر سرم از سنگ بود، غرق وحشت؛ سوت وکورو تنگ بود

هر که آمد پیش حرفی راند ورفت.سوره حمدی برایم خواند ورفت.

ناله می کردم ولیکن بی جواب ، تشنه بودم در پی یک جرعه آب.

یک ملک گفتا بگو نام تو کیست ،آن یکی فریاد زد رب تو کیست

ای گنه کار سیه دل بسته پر،نام اربابان خود ببر

گفتنم عمر خود کردی تباه، نامه اعمال خود کردی سیاه

نا امید از هر کجا ودل فکار ،می کشیدنم با خفت سوی نار

نا گهان الطاف حق آغاز شد.از جنان درهای رحمت باز شد

مردی آمد از تبار آسمان ،نور پیشانیش فوق آسمان

صورتش خورشید بود وغرق نور ،  جام چشمانش پر از شرب طهور

لب که نه سر چشمه آب حیات، بین دستانش کائنات وممکنات

گیسوانش شط پر جوش وخروش، در رکابش قدسیان حلقه به گوش

بر سرش دستمال سبزی بسته بود ،بر دلم مهرش عجیب بنشسته بود

کی به زیبایی او گل می رسید، پیش او یوسف خجالت می کشید

در قدوم آن نگار مه جبین، از  جلال حضرت حق آفرین

دو ملک سر را به زیر انداختند، بال خود را فرش راهش ساختند

غرق حیرت داشتم این زمزمه ،آمده اینجا حسین فاطمه

سوی من آمد مرا شرمنده کرد، مهربانانه به رویم خنده کرد

این که اینجا این چنین تنها شده ، کام او با تربت من وا شده

مادرش اورا به عشقم زاده است ، گریه کرده بعد شیرش داده است

خویش را در سوز عشقم آب کرد،عکس من را بر دل خود قاب کرد

غرق حیرت داشتم این زمزمه، آمده اینجا حسین فاطمه