مدرسه علمیه فاطمیه س سرابله

چند وقت پیش یه سر رفتم خونه مادربزرگم، دم در که رسیدم ، دیدم همه عموهام و عمه هام جمعشون جمعه و مشغول گفت و گو . خواستم در را باز کنم و وارد شوم  و سلام کنم که متوجه شدم دارن درباره من حرف می زنند یکی از عموهام از من میگفت گروهی تأیید میکردند و گروهی سکوت

 از اینکه داشتن پشت سرم حرف میزدند و قضاوت نادرست میکردند، کلی ناراحت شدم، آنقدر که هر وقت عموم را میبینم با او سرد برخورد میکنم و  نمیتونم ببخشمش 

اینجا بود که یاد آیه ی غیبت افتادم که خدا چه قشنک زشتی غیبت را ترسیم کرده(و لا یغتب بعضکم بعضا أیحب احدکم ان یأکل لحم اخیه میتا فکرهتموه» و با اینکه بارها این آیه را خواندم و بارها در قاللب کلاس اخلاقی و غیره تفسیرش را شنیدم؛ اما هیچ وقت، قبح غیبت را درک نکرده بودم .

از او روز هر وقت می خوام خدای ناکرده دهنم به غیبت باز شود، یاد این واقعه میفتم  و از خودم شرمگین میشوم.

نوشته شده توسط: یکی از طلاب مدرسه