مدرسه علمیه فاطمیه س سرابله

به نقل از حارث و ابوضحاک از امام زین العابدین(ع): در شبی که پدرم به شهادت رسید، نشسته بودم و عمه ام زینب از من پرستاری می کرد که پدرم از یارانش کناره گرفت و به خیمه خود رفت وحوی غلام ابوذر غفاری نزدش بود و به اصلاح و پرداخت شمشیر ایشان مشغول بود و پدرم می خواند:

ای روزگار اف بر دوستیت!

چه قدر بامدادها و شامگاههایی داشته ایی 

که در آنها ، همراه و یا جوینده ایی کشته شده 

که روزگار، از آوردن همانندش، ناتوان است!

دو یا سه بار این شعر را خواند تا آنجا که فهمیدم منظورش چیست. عمه ام هر آنچه من شنیده بودم، شنید و نتوانست خود را نگه دارد بیرون پرید و  درحالی که لباسش را روی زمین می کشید و درمانده بود خود را به امام رساند و گفت وامصیبتاه! کاش مرده بودم! امروز گویی مادرم فاطمه و پدرم علی و برادرم حسن درگذشته اند. 

حسین به او نگریست و فرمود: «خواهرم شیطان بردباریت را نبرد»

زینب گفت: « یا ابا عبد الله ! پدر و مادرم فدایت! خود را آماده کشته شدن کرده ای! جان فدایت!

حسین(ع) اندوهش را فرو برد و اشک در چشمانش جمع شد و فرمود:« اگر مرغ سنخوار راشبی آزاد بگذارند، می خوابد.

زینب گفت: « وای بر من! آیا چنین سخت در فشاری؟ همین دلم را بیشتر ریش می کند.

آنگاه به صورت خود زد و گریبان چاک کرد وافتاد و بیهوش شد.

حسین به سویش آمد و به او گفت: « خواهرم از خدا پروا کن و به تسلی بخش او آرام باش. بدان که زمینیان می میرند و آسمانیان باقی می مانند و هرچیزی از میان می رود جز ذات خداوند. پدرم از من بهتر بود. برادرم از من بهتر بود و سرمشق من و آنان و هر مسلمانی پیامبر (ص) است»

حسین با این سخن و مانند آن زینب را تسلا داد و به او فرمودند:«خواهرم تو را سوگند می دهم که به این سفارشم عمل کنی: بر مرگ من گریبان چاک مده! و صورت مراش و چون درگذشتم، ناله و فغان نکن»

سپس زینب را آورد  و  کنار من نشاند و به سوی یارانش برگشت و به آنان دستور داد تا خیمه های خود را به یکدیگر نزدیک کنند.

منبع: گزیده دانشنامه امام حسین(ع)، محمدری شهری، ص494