مدرسه علمیه فاطمیه س سرابله

امروز دعوت شدیم به یه جشن 

بدون هیچ ذهنیتی در جشن شرکت کردم با سه نفر دیگه ازدوستای طلبم 

ما دعوت شده بودیم که سخنران باشیم اما…

جشن یه مجلس ساده ی خودمانی بود با حضور چندین خانم جوان که به نظر می رسید کم سن و سال باشن، چندتایی چادی بودن و چندتایی هم…. بد حجاب نبودن اما آرایش خوبی داشتن… 

موتور جستوی ذهنم به سرعت از بین خانم ها، دنبال  دو خانمی میگشت  که محجبه شده بودن و حضور ما به خاطر اونها بود دو خانمی که از محجبه شدنشون به احساس زیبای آرامش رسیده بودند و الان میخواستند حس خوب چادری شدنشون را با بقیه سهیم شوند.

همه با سکوتی که پر از حس اشتیاق بود به داستان چادری شدنشان گوش می دادیم، 

همیشه تصور میکردم چادری و محجبه شدن کار دشواری نیست؛ کافیست کمی اراده را چاشنی اعتماد به نفس کنی و بسم الله…

اما لابه لای  حرف های یآنها چیزی های دیگر فهمیدم و آن دشواری برداشتن اولین قدم برای پنهان کردن موهایی بود  که روزها یا سالها تزیین کننده چهره شان بوده و پوشیدن چادری که همه همیشه با چشم محدویت به آن نگاه کرده اند؛ برایشان سخت بود یک جا تمامی آنچه را که به آن عادت کرده بودند را کنار بگذارند و هوای نفس و بعد شیطان هم … 

از زلزله خاطره خوبی نداشتم اما امروز به قضاوت ناعادلانه ام پی بردم، پی بردم اگرچه خیلی ها را را یک شبه سیاه پوش کرد، اما در قلب ها و افکار خیلی ها را هم تق تق زد و فریاد کشید: بیدار شید که مرگ…«عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد»

یکی از اون خانم هایی که محجبه شده بود، تلنگر و صدای وحشتناک زلزله  را با گوش دل شنیده بود و از اون روز به بعد….