مدرسه علمیه فاطمیه س سرابله

دیروز وقتی از خانه زدم بیرون، به رسم هر روز شروع کردم به خواندن آیة الکرسی 

بسم الله الرحمن الرحیم الله لا اله الا الله هوالحی و القیم، لا تأخذه سنة و لا نوم، امروز اول باید به وبلاگم سر بزنم، یه مطلب بزارم و به وبلاگ نجم و… سر بزنم، تند تند کاراما انجام بدم برم بانک، یه سر به مخابرات بزنم اولئک اصحاب نار هم فیه خالدون.

آیه الکرسیا خواندم ولی دریغ از اینکه حواسم به معنا و درست خواندنش باشه. انگار لق لقه زبانم شده و در فکرم مشغول حرف زدن با خودمم. 

خودما جریمه کردم که دوباره بخوانم: خدایی جز الله نیست کسی که  زنده و برپادارنده است؛ نه خوابى سبک او را فرو مى‌گیرد و نه خوابى گران(پس چنین خدایی امروز مراقب اعمال و رفتار من است.)

آنچه در آسمان ها و آنچه در زمین است، از آنِ اوست: (پس امروز روزیما فقط از خدا میخوام و کاری به بقیه ندارم)

کیست آن کس که جز به اذن او در پیشگاهش شفاعت کند؟(پس  امروز اگر دچار خطایی شدم، یا مشکلی بود، به ائمه متوسل میشم چون اجازه شفاعت به اذن خدا را دارند.)

آنچه در پیش روى آنان و آنچه در پشت سرشان است مى‌داند.و به چیزى از علم او، جز به آنچه بخواهد، احاطه نمى‌یابند.(پس علم خدا بالاتر است، پس او به آنچه برای من مفید یا مضر است آگاهه، پس آنچه به من داده به صلاحمه)

کرسى او آسمان ها و زمین را در بر گرفته، و نگهدارى آنها بر او دشوار نیست، و اوست والاى بزرگ.(پس خدا هیچ کاری براش سخت نیست و گر بخواهد تمام حوائجم را برآورده و مشکلاتم را برطرف میکند)

وقتی به معناش توجه کردم پر از آرامش شدم ؛ آرامشی که ابتدا با نشاط همرا بود و بعد زبانم به شکرش باز شد. خدایا شکرت