| « یادمان باشد که .. | محبوبترین عمل » |
دوکلمه است:
شکر(سپاَسگزاری)
و شکر(شیرینی)
ولی کاملا بهم مرتبطند! همه میخواهند زندگیشان شیرین باشد نه تلخ!
اما نمیدانند که عامل تلخی زندگی خودشان هستند! این تلقی متعارف که همیشه گناه را بگردن دیگران میاندازیم ریشه همه این ناخشنودی هاست.
البته در این بحثی نیست که برخی از افراد اجتماع قطعا وظایف خودرا بدرستی انجام نمیدهند و مستحق کیفر و مجازاتند.
اما سخن در اینست که آیا وظیفه ناشناسی و تخلفات دیگری میتواند راه را بر خشنودی من بگیرد؟
و این سوال است که بنظرما پاسخش منفی است. رمز و کلید مساله همان شکر و سپاسگزاری است. ما یاد نگرفته ایم که خود را به عالم هستی بدهکاربدانیم و از آن طلبکار نباشیم!
که اگر موجودات شاکری میبودیم کار بر ماسخت نمیشد.
شرط هرگونه افزایشی شکر است. (لان شکرتم لازیدنکم ولین کفرتم ان عذابی لشدید) خداوند هم دوراه را بیشتر تعریف نکرده! یا شاکری و بهره مند از الطاف الهی یا کفوری و مستحق عذاب! و انتخاب با خودماست!
شیرین چوشکر تو باش شاکر
شاکر هردم شکر ستاند!!
موضوعات: دلکوبه
خدایا از ناشکریهای من بگذر
فرم در حال بارگذاری ...