مدرسه علمیه فاطمیه س سرابله

ستاره‏ مدینه وقتی به دنیا آمد، امام حسین علیه ‏السلام به سرعت خود را به پدر رساند و با اشتیاق خبر تولّد خواهرش را به او داد و منتظر لبخندی بر لب پدر شد، امّا در کمال شگفتی اشک پدر را دید که بر گونه ‏اش جاری شد. حسین(علیه السلام) سبب گریه پدر را پرسید.
امام فرمود: «فرزندم به زودی خواهی دانست.»
رسول خدا صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏ آله شنید، گریان شد… .

وقتی زینب را حاضر کردند رسول خدا صلی‏ الله‏ علیه‏ و‏آله او را گرفت و به سینه‏ شریفش چسبانید و صورت مبارک خود را به صورتش نهاد و بلند گریست (چنان که) اشک از محاسن شریف او روان شد،حضرت فاطمه علیهاالسلام پرسید: (ای پدر گرامی) گریه ‏ات برای چیست؟ خدا نگریاند دو چشم شما را !، فرمود: ای دختر من، ای فاطمه(سلام الله علیها)! بدان که بعد از تو و بعد از من این دختر، گرفتار بلاها خواهد شد و مصیبت های گوناگون بر وی وارد خواهد شد.،
در این لحظه حضرت فاطمه علیهاالسلام به شدت گریست و پرسید: ای پدر! ثواب کسی که بر او و مصیبت هایش گریه کند، چیست؟، فرمود: ای پاره تن من و روشنی چشمم! هر کس بر او و مصیبت‏ هایش گریه کند، ثواب گریه ‏اش مانند ثواب کسی است که بر دو برادر او [حسن و حسین] گریه کند،… .»

منبع: زندگانی زینب کبری، شهید دستغیب، ص 19.